We speelden ontelbare variaties van iUnga tijdens de jaren van testspellen. Gedeeltelijk was het een ontdekingsreis, gedeel-telijk een leerprocess van loslaten. Wat een avontuur!
Ik begon met een circle en een soort pionnen die “in de rij staan”. Er moest ook een spelverhaal zijn, iets dat te maken had met het opschuiven van pionnen één voor één – zoals dieren in een kudde! Een kudde van – schapen? Ik weet niet, schaapjes zijn leuk, we leven in een land met weilanden vol wollige schaapjes. Maar een spel waar schaapjes één voor één langstrekken? Daar werd ik slaperig van! Een kudde van olifanten dan? Dat was stukken beter! Misschien wat giraffen, wildebeesten, olifanten en antilopen die allemaal door de savanne trekken?
Om die “dieren” in het spel te brengen, zette ik dobbelsteenwaardes op de speelvelden; gooide een dobbelsteen, gebruikte die als “dier” en plaatste hem op een veld met dezelfde waarde. De eerste versie van iUnga was geboren. Het eerste spel (met gekleurde speelborden) was een kerstkado voor mijn man. Hij vond het geweldig!
We speelden een heleboel spelletjes met familie en vrienden. Iedereen was gecharmeerd van de dobbelstenen. Maar het spel was 80% geluk en maar 20% strategie; dat was irritant! Ook duurde een spelletje maar tien minuten als de spelers de regels eens kenden – dat was veel te kort! We sleutelden aan de regels, introduceerden actie kaarten, experimenteerden met lege velden op het speelbord: niets hielp.
Mijn man kwam met het voorstel om pionnen te gebruiken in plaats van dobbelstenen. Ik wilde er niet aan denken om de dobbelstenen los te laten maar ik probeerde het wel. We zagen dat de pionnen het spel makkelijker maakten en tegelijk de spelers meer invloed op het spel konden nemen. Dat was het! Nu kwam het voor elkaar: ik bepaalde de lengte van het spel door een het aantal pionnen, introduceerde dierenverblijven (de paarse vierkantjes) om structuur in het spel aan te brengen en paste het aantal speelvelden aan.
En de naam „iUnga“? Ik zocht een naam die naar Afrika “smaakte” en tegelijk niet klonk alsof het enkel een spelletje voor kinderen was. Ik liep er tegenaan toen ik mijn zoon Latijnze woordenlijsten overhoorde. Er stond: iungere – verbinden. Dat klonk goed! Ik maakte er “iUnga” van.